Himmelen mørknar i augo på den våte streifhunden.
Småkryp kjem opp frå den
nedkjølte jorda
for å sanke bitar av ljos.
Kontorbygningen av glas, johannesbraudtreet og
sporvane som stimlar saman under skyene frå havet
veit at det finst mange formar for ikkje-eksistens,
at verda ønskjer seg ljoset
til dei minste delane som blir igjen etter oss.
Om natta reiser vi gjennom kroppen. Foreldra våre
spør oss kva vi har å gjere der nede.
Dei har venta så lenge
på at vi skal finne den tynne guten som bur mellom kropp og sjel
og gje låra våre over til elskarane.
Kven veit kor lenge vi må leve for å bli den vi har blitt?
Gatelykta kastar ein lang skugge mot
den kvite muren. Redsla i meg
fryktar at nokon skal krysse det djupe,
sovande graset.
************************************************************
(Diktkammeret, 16.07.2018)
