Oktoberlauvet fell, som var det kalla.
Morgontåka driv gjennom villbyggen på andre sida av toglina.
Ein sigarett. Ein varm genser. På ein skakk terrasse. Mens
familien søv.
At eg vakna i det heile, og at hauken der oppe ikkje legg merke
til sine eigne venger.
At eg sneik meg inn på sida mens vaktane flaut på
kodein.
At eg las bøkene mine i lyset frå opprørsbåla.
At dei gjævaste orda mine kom seg lengst bort frå meg sjølv
og det er fantastisk.
At du kan suge ein kar og stemma di snakkar gjennom
stemma hans.
Som Jonas gjennom kvalen.
Fordi eit strå brun rug, gonga med tusenar,
blir ei lilla eng.
Fordi dette rotet eg laga, laga eg med kjærleik.
Fordi dei ble del av livet mitt, desse gjenferda,
som noko skjenkt.
Fordi å gråte, tru det eller ei, gjorde underverk.
Fordi onkelen min aldri tok livet av seg - berre døydde,
med vilje.
Fordi eg gav eit løfte.
At McDonalds-bogen, sånn eg skimta han klokka to på natta
frå vindauget på avrusingssenteret i Chestnut, var nok.
At nåde er lite, men at jorda er mindre.
Sommarregn treffer dei nakne skuldrene til Peter.
Sånn ptptptptptptpt lét det.
Fordi eg slutta gjere meg synleg ved å unnskylde meg.
Fordi denne skrotten er mi seinaste adresse.
Fordi akkurat no, nett før det blir morgon, når
politiblått og terror blir gjenvald.
Fordi lyden av sykkeleiker på veg heim ved daggry
var uuthaldeleg.
Fordi åsane enno brenn i California.
Gjennom raud røyk, syngjande. Gjennom songen ei flukt
-rute.
Fordi berre musikk rimar på musikk.
Orda eg ikkje har brukt enno: timotei, jeffreyfuru,
celloing, skråsikker, knapp-kåt, midnattsgrøn, forsikta,
vasstynn, herre (som verb), raudna, pewter, lobotomi.
Ei nattmengde støv på overleppa hans.
Låveglede når vinteren startar.
Det dumpa pianoet under ei bru i Windsor, som høyrest
ut som fottrinn når du speler på det.
Skiltet skrive med sprittusj framfor huset som skal tvangsseljast
SØKJER KATTEVENNER. BANK GJERNE PÅ OG SPØR
ETTER KAYLA.
Togsignalet du høyrer gjennom det opne vindauget etter eit
mareritt.
Mor mi, som står ved spegelen, tar på rouge før ein ny
runde cellegift.
Sovande i baksetet, på veg ut av byen som knekte meg,
heil.
Tidleg snø som fell frå ein klar, raudnande himmel.
Som var det kalla.
Gjendiktet av Mathias R. Samuelsen
Fra Tida er ei mor, 2023
***********************************************************
