Zbigniev Herbert: Den sjuande engelen

Den sjuande engelen
er heilt annleis
og heiter jamvel noko anna
Sjemkel

ingen Rafael
korleiaren

ingen Gabriel
den gylne

som er ei støtte for trona
og baldakinen

heller ikkje
som Asrael
planetføraren

geometaren for det uendelege

den fullenda kjennaren

av teoretisk fysikk

Sjemkel
er svart og nervøs
tidlegare straffa gong på gong
for smugling av syndarar

mellom avgrunn og himmel
trampar han ustanseleg

han held seg ikkje verdig nok
og dei lar han vere med i engleskaren
einast av omsyn til talet sju

men han er ikkje lik dei andre

ingen feltherre
som Mikael

heil og halden i rustning og fjørpryd

ingen Asrafel
verdsdekoratøren

som gjer det så frodig og grønt

med vengeslag som sus ifrå to eiker

ikkje eingong
som Dedrael
apologist og kabbalist

Sjemkel Sjemkel

murrar englane
kvifor er du så ufullkomen

når dei bysantiske målarane
målar dei sju
lar dei Sjemkel
vere lik dei andre

dei meiner nemleg
at dei skulle hamne i kjettarskap
om dei måla han
slik som han er
svart nervøs
med ein gamal utsliten glorie

*******************************************************************

(fra Arnljot Eggen/Martin Nag: Den sjuande engelen. Polsk Etterkrigslyrikk, Samlaget 1967)

Czeslaw Milosz: Gave

En dag så lykkelig.
Tåken lettet tidlig. Jeg arbeidet i hagen.
Kolibriene stoppet opp over kaprifoliens blomster.
Det var ingenting på jorden jeg ønsket å eie.
Kjente ingen verdt å misunne.
Jeg glemte alt det vonde jeg har lidd.
Ble ikke flau over å tenke at jeg er den jeg alltid har vært
Ingen smerter i kroppen.
Når jeg rettet ryggen, så jeg blått hav og seil.



Min gjendiktning

Czeslaw Milosz: God natt

Ingen plikter. Eg treng ikkje vera djup.
Eg treng ikkje vera kunstnarleg fullkomen.
Eller utsøkt. Eller opbbyggjeleg.
Eg bare ruslar. Eg seier: "Du sprang,
greitt nok det. Det var det ein skulle."
Og nå omformar musikken i verdene meg.
Planeten min går inn i eit anna hus.
Tre og plenar trer tydelegare fram.
Filosofiane sloknar ein etter ein.
Alt er lysare, men likevel ikkje mindre merkeleg.
Sausar, gamle vinar, kjøtrettar.
Me snakkar litt om marknader i distrikta,
om reiser i overbygde vogner med ei sky av støv bak.
Om korleis elvane ein gong var, korleis angen av mjølkerot er.
Det er betre enn å undersøkja sine private draumar.
Og imens så har den kome. Den er her, usynleg.
Kven kan gissa korleis den kom hit, alle stadar.
La andre ta seg av den. Nå er det min tur til å skulke.
Buena notte. Ciao. Farvel.


Gjendiktet av Helge Torvund