Knut Ødegård: Utanomjordisk

Det er noko utanomjordisk
over gamle damer, noko UFO-aktig
som om dei framleis høyrer heime
i sine flygande tallerkenar. 

Somme ser ut som dei ikkje har ledd
på mange år, dei lo på ein annan planet, kanskje:
Dei tykkjer ikkje Tellus er ein bra stad,
ser det ut til, dei knip att munnen, ristar
på dei kvite krøllane, held fast
om dei svarte veskene sine: Nei,
dei trudde ikkje denne planeten 
var så forsøpla, nei takk skal De ha. 

Kanskje kom dei for seint attende til sin UFO
etter å ha gjort sine notat om oss
og vart verande att her, i 70, i 80, i 90 år
etter at UFO-en hadde letta og kvarv
som ei stjerne i rømda mot betre stader
i universet?

Andre av dei som vart att hjå oss
ser ut som dei er komne hit til denne kloten
med overjordisk forventning, 
bollerundt smilande, nikkande til oss
alle. Vi er alle små born
for dei, dei byd oss inn
i ein morsvarme som er ukjend her
på denne jorda vår
men som kanskje finst der oppe i himmelromet

og som kanskje var her òg
ein gong, før TV- og dataprogramma og ifonane,
slik somme av oss
har eit svakt minne om:
- Den gongen vi hadde bestemødre
og ikkje dataskjermar å koma til
med vår barnegråt. 

Noko slikt sa eg til bonden Mathias,
då vi fekk oss ein sup
etter at han hadde gjødsla sin jord.
Han svara då at sjølv har han ført dagbok
i 23 år: Mjølkekvalitet
og kalvingstider.
No tvilar han på at nokon
av etterkomarane
vil lese hans liv på jorda.

Nei, det er vel berre tida, vinden
og vatnet no, svara eg. 


******************************************************

(fra Sirkusdirektøren og andre dikt, 2020)