J. Mae Barizo: The Women

An evening of expected rain. Out the window clouds lifted
their skirts and the wind poured in. We were the mothers
lingering over the dessert tray, placing the sweets in our
mouths, one by one. We were the soothers and givers,
keepers of children and men. Those days, our skin bunched
up at the bra line, eyelids gathering like crinoline as it folds.
Yet stand there at the table, there was nothing in the world
we were in want of, not even the loves that had escaped us.
Whatever we suffered, we let go of willingly. To know we
were not the same women as before did not pain us. When
the others spoke, their voices swept over us like bees hovering
over lilacs. Outside, lights strobed over the Hudson, we watched
a white boat riding the crest of a wave, headed to sea. We
felt an ache we realized was happiness, almost unbearable.


******************************************************


(fra Poetry, juli/august 2019)

Georg Trakl: Elis

I
Fullkomi er stilla denne gylne dagen.
Under gamle eiker
ser eg deg, Elis, kvila med runde augo.

Deira blå speglar svevnen til dei elskande,
På munnen din
tagnar dei rosute sukkane deira.

Um kvelden dreg fiskaren dei tunge garni.
Ein god gjætar
fører flokken sin langs skogkanten.
Å, kor rettvise, Elis, er dine dagar.

Mjukt sig
den blå stilla i oljetreet på nakne murar,
den døkke songen til ein olding tagnar.

Ein gyllen båt,
Elis, voggar hjarta ditt på einslege himmelen.


II
Eit veikt klokkespel kling i bringa på Elis
um kvelden,
då hovudet hans sig ned på den svarte puta.

Eit blått vilt
forblør i klungerkjerri.

Eit brunt tre stend einstaka att,
dei blå fruktene datt ned.

Teikn og stjernor
glader stilt i kveldstjørni.

Attum åsen er vinteren komen.

Blå druver
drikk um natti den iskalde sveiten
som renn av Elis' krystall-panne

Stødt syng
Guds einslege vind ved svarte murar.


Gjendiktet av Olav H. Hauge

****************************************************

(fra Dikt i umsetjing, 1982)

Georg Trakl: Barndom

Hyllen lavar av bær; roleg budde barndomen
i den blå hola si. Yver den kvorvne stigen,
der no brunbleikt villgras viftar,
grundar stille greiner; lauvet susar.

Og blått vatn brusar undar bergi.
Sysvorti klagar veikt. Ein gjætar
fylgjer tagal soli, som rullar frå den haustlege heidi.

Det blå augnebliket er berre sjel.
I skogkanten syner hjorten seg sky, og fredfullt
kviler gamle klokkor og grå grender i dalbotnen.

Frommare ser du no meiningi med dei myrkje åri,
kjøld og haust i einslege rom;
og i den heilage blånen kling lysande steg.

Veikt klirrar eit ope glas; tåror kjem
når du ser den forfalne kyrkjegården på haugen
og minnest gamle legendar; men stundom ljosnar sjeli,
når ho kjem i hug glade menneske, myrkgylne vårdagar.


Gjendiktet av Olav H. Hauge

*********************************************************

(fra Dikt i umsetjing, 1982)

Friedrich Hölderlin: Midtveges i livet

Med gule pæror heng det
og fullt av ville rosor
i sjøen eit land.
De fagre svanor,
og drukne av kyssar
dukkar de hovud
i heilag-nøkternt vatn.

Ve meg, kvar skal eg, når
det vintrast, ta blomane, kvar
ta solskinet
og skugge på jordi?
Murane ris
ordlause, kalde, fløyar
riktar i vinden.


Gjendiktet av Olav H. Hauge

**************************************

(fra Dikt i umsetjing, 1982)

Friedrich Hölderlin: Mnemosyne (Brot)

Teikn er me, utan meining,
utan kvide er me, og tungemålet vårt
har me gløymt millom framande.
Når det nemleg er strid
om menneski og månane gjeng veldigt
på himmelen, so talar òg
havet og elvar lyt
leita seg veg. Men ein
er utan tvil. Den som
kan brigda det dagleg. Snautt treng
han lover. Og det syng, bladet, og då blakrar eiketre attmed
snøfjelli. For ikkje maktar
dei himmelske alt. Men dei døyelege
når først til avgrunnen. Soleis snur det seg, dvergmålet,
med desse. Lang er
tidi, men det ovrar seg
det sanne.

Gjendiktet av Olav H. Hauge

****************************************************

(fra Dikt i umsetjing, 1982)

Kjartan Hatløy (uten tittel)

Denne sjåføren hatar å prate
men taxien er snøgg og sikker gjennom novemberlandskapet
det er ikke enno morgon
brumming fra 100 hk. Vidare!
svinga forbi eit høgt rektangelfjell som låg i enden av ein fjords spegel. Vidare!

no medan livet er såpass godt. I ein brå sving vart sjustjernene synlege
frå det heite trygge setet, Pleiadane med den kvitblå refleksjonståka og Merope

så fullt mørker att, trygt det, og kan hende det tryggaste. Frontlysa hastar ivrig fram, sveipar.
Alt ikring veit her kjem menneskelys, her kjem menneskets front farande, menneskelys fangar
opp bleike haugar, fangar inn ei furu, som strekkjer armane dit dei ikkje skulle, og vil stå slik

ei hjortekolle hiv hovduet opp, ein blink fra iris, vidare

så kjem svanelanda fram, eit par mil småsjøar, vatn med grupper av svaner skin i natta,
gruppa og kvar einskild, dei sym seint og og sørgjer for at det vert stilt overalt ikring

svaneauga, eg ser dei ikkje, men dei er komne ned frå ein annan himmel,
dei ser oss som seier vi køyrer, skarpere enn vi trur

dei dukkar den perfekte halsen djupt og hentar opp noko ved ein svart stein, noko verda gjev
berre til desse

****************************************************************************

(fra Menneskedagar, 2018)

Kjartan Hatløy (uten tittel)

Lun natt
send oss frå nokre ivrige stjerner, førebels leia av Sirius
gulkvite sommarfuglar flagrar
er med ei gruppe svartrosthannar
deira svev teier spent, dei vil til ein fjern fjord
dei vil til ein morgon berre dei kan skape

fjorden vaker
først når gruppa kjem fram, vert den still
og ikkje einsam

*******************************************

(fra Menneskedagar, 2018)

Tua Forsström (uten tittel)

Jag hittade den gröna skalbaggen
på en cementerad hotellbalkong i
Bratislava. Den låg stilla hopkrupen
kring sig själv. Jag förde den i skuggan
och gav den krystantemerna jag hade fått av
arrangören och vatten att dricka ur min flaska.
Jag sa att jag överger dig inte
Det här livet och reglerna är vad vi har
Flyg iväg på dina grönskimrande
vingar, skynda dig, flyg bort


********************************************

(fra Anteckningar, 2019)