Med gule pæror heng det
og fullt av ville rosor
i sjøen eit land.
De fagre svanor,
og drukne av kyssar
dukkar de hovud
i heilag-nøkternt vatn.
Ve meg, kvar skal eg, når
det vintrast, ta blomane, kvar
ta solskinet
og skugge på jordi?
Murane ris
ordlause, kalde, fløyar
riktar i vinden.
Gjendiktet av Olav H. Hauge
**************************************
(fra Dikt i umsetjing, 1982)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar